Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Σώστε το "Ακροπόλ"

Το ραντεβού ήταν για τις 7:30, αλλά επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις Σάββατο βράδυ στους δρόμους της Αθήνας, φρόντισα να βρίσκομαι νωρίτερα κι έτσι είχα περίπου μισή ώρα στη διάθεσή μου για μια μικρή βόλτα. Προφανώς, μεγαλύτερη αγωνία για το τι θα μπορούσε να συμβεί Σαββατόβραδο στο κέντρο της Αθήνας, είχαν οι καταστηματάρχες και οι περιπτερούχοι, γι αυτό φρόντισαν κι αυτοί να λάβουν τα μέτρα τους. Μια οδός Σταδίου αγνώριστη, θα έλεγα ημιθανής... βιτρίνες θωρακισμένες με μπογιατισμένα παραπετάσματα, ως κάτω στην Ομόνοια. Επτά η ώρα κι ούτε ένα περίπτερο ανοιχτό για τσιγάρα, νερό ή έστω μια κουβέντα. Δυο τρεις περαστικοί όλοι κι όλοι, ξεφύτρωναν που και που από τα γύρω στενά, θαρρείς σε μια ύστατη προσπάθεια να την επαναφέρουν στη ζωή, αλλά κι αυτοί χάνονταν βιαστικά στα επόμενα. Λες κι είχε χτυπήσει σειρήνα κι όλοι βρίσκονταν στα καταφύγια περιμένοντας το βομβαρδισμό...
Βγαίνω στην Πανεπιστημίου κι είναι σαν να 'χω περάσει τα σύνορα και να βρίσκομαι σε άλλη χώρα. Στην Ιπποκράτους, ένα τσούρμο νεαροί και κοπελιές με λουλούδια στα μαλλιά, έχουν ξεχυθεί απ' το θέατρο "Ακροπόλ" και μιλούν με τους περαστικούς. Είναι οι συντελεστές της οπερέτας "Οι απάχηδες των Αθηνών", που πληροφορούν με τον τρόπο τους τον κόσμο, για την κατάσταση που επικρατεί στην Εθνική Λυρική Σκηνή και για τις προθέσεις της διοίκησης να κλείσει τη "Νέα Σκηνή" που στεγάζεται στο "Ακροπόλ" και τα τελευταία χρόνια - επί οκτώ συναπτές καλλιτεχνικές περιόδους - παρουσιάζει, με μεγάλη επιτυχία, παραστάσεις Ελληνικής οπερέτας. Μουσικοί, χορευτές και ηθοποιοί, ντυμένοι με τα κοστούμια της παράστασης, μοιράζουν φυλλάδια στους οδηγούς και στους επιβάτες των ταξί κι άλλοτε, ένα λουλούδι απ' τα πανεράκια τους στους διερχόμενους πεζούς. Στα πρόσωπά τους βλέπεις ζωγραφισμένη την αποφασιστικότητα να δώσουν τον καλόν αγώνα, που μόνο οι πραγματικοί καλλιτέχνες ξέρουν και την αισιοδοξία πως θα βρούν συμπαράσταση απ' τον κόσμο... συναισθήματα που απορρέουν απ' την αγάπη και την αφοσίωσή τους στην τέχνη τους. Μετά από λίγο, οι τεχνικοί έβγαλαν στο πεζοδρόμιο ένα τεράστιο ηχείο, που μετέδιδε ένα ένα, όλα τα γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια της παράστασης κι όλοι μαζί, θεατές όλων των ηλικιών, περαστικοί όλων των εθνικοτήτων και καλλιτέχνες όλων των ειδών, μετέτρεψαν τη σεμνή διαμαρτυρία σε σύντομη γιορτή. Σύνθημα και μοναδικός σκοπός "Να σωθεί το Ακροπόλ... να διασωθεί η Ελληνική οπερέτα". Τρόπος υπάρχει κι είναι αυτός που η ίδια η παράσταση προτείνει...


Αυτό που είδαμε με τα μάτια μας κι ακούσαμε με τ' αυτιά μας μέσα στο θέατρο, δεν ήταν μια επανάληψη, στα πλαίσια μιας αναβίωσης του θεατρικού είδους των αρχών του περασμένου αιώνα. Ήταν μια διαφορετική προσέγγιση της γνωστής οπερέτας του Νίκου Χατζηαποστόλου, χωρίς όμως να αλλοιώνεται η δομή της. Η προσθήκη κάποιων γνωστών τραγουδιών του από άλλες οπερέτες (... ενδεικτικά αναφέρω τη "Μοδιστρούλα" από την οπερέτα "Γυναίκα του δρόμου" του 1924, την "Πρώτη αγάπη" από την ομότιτλη οπερέτα του 1929, την "Παιχνιδιάρα" από τη μουσική ηθογραφία "Το κορίτσι της γειτονιάς" και την καντάδα "Μια μαργαρίτα" που ακούγεται προς στο τέλος της παράστασης) ζωντάνεψε το μουσικό μέρος και η διασκευή στο λιμπρέτο του Γιάννη Πρινέα, έκανε τους διαλόγους ν' ακούγονται πιο σύγχρονοι και πιο άμεσοι. Μια απόδοση, απ' όλους ανεξαιρέτως τους συντελεστές, πιο δροσερή και πιο φρέσκια, με γρήγορες αλλά διόλου κουραστικές εναλλαγές, μέσα σε λαμπερά και ταυτόχρονα λιτά σκηνικά και προσεγμένα, περίτεχνα αλλά όχι παλιομοδίτικα κοστούμια. Μια παράσταση γεμάτη χρώματα, ζωντάνια, κέφι και νιάτα ! Θα μπορούσε κάλλιστα ν' ανέβει ως μιούζικαλ στο Broadway !!
Κατάμεστο το θέατρο, με ένα κοινό που συμμετείχε τραγουδώντας κι επιβράβευσε στο τέλος με το πιο ζεστό του χειροκρότημα, μια εκπληκτική Ελπινίκη Ζερβού στο ρόλο της Τιτίκας, ένα απολαυστικό, αεικίνητο δίδυμο Καρούμπα - Καρκαλέτσου (... οι νεότατοι Χάρης Ανδριανός και Αντώνης Καλογύρου, διαφοροποιήθηκαν από το λαϊκό, αλλά κλασσικό ύφος των κουτσαβάκηδων και τόλμησαν, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Ισίδωρου Σιδέρη βεβαίως, ένα στυλ κομέντια ντελ άρτε), μια σαγηνευτική Ευδοκία Χατζηιωάννου στο ρόλο της Μπλου-Μπλου, μια γοητευτική και πολυτάλαντη Χαρά Κεφαλά, στο ρόλο της Βέρας κι έναν χαρισματικό Άγγελο Παπαδημητρίου (...η αύρα αυτού του ανθρώπου είναι κάτι το ασύλληπτο !) στο ρόλο του Ξενοφώντος Παραλή, που με την παρουσία του και μόνο έδωσε άλλον αέρα σ' ολόκληρη την παράσταση !

Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, θα ήταν αδιανόητο να ζητήσει κανείς να δοθούν χρήματα για την ανακαίνιση του θεάτρου, ακόμα και για τη συντήρησή του, που σε κάποιους τομείς, ίσως και να είναι απαραίτητη. Κυρίως όμως, θεωρώ αδιανόητο να μη δίνεται η ευκαιρία σ' ένα τόσο αξιοθαύμαστο καλλιτεχνικό δυναμικό, να εργαστεί για την ουσιαστική ανανέωση ενός θεατρικού είδους, που δεν έχει άλλη στέγη.

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

"Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΕΛΑΕΙ"...

Την προηγούμενη Τρίτη πήγα στον Οργανισμό Εργατικής Εστίας γιά να δω ποιές προσφορές υπάρχουν σχετικά με τα ταξίδια του κοινωνικού τουρισμού. (Φυσικά πριν τέσσερις μήνες είχα στηθεί να δηλώσω συμμετοχή, εφοδιασμένος με βιβλίο και mp3 -μόνο κεφτεδάκια δεν πήρα- αφού η αναμονή ξεπέρασε τις 3 ώρες. Έλλην όμως ων και ως εκ τούτου ξεσκολισμένος στην υπομονή, περίμενα...)
Μιά εμορφούλα υπάλληλος, με ενημέρωσε γιά μια τετραήμερη κρουαζιέρα Μύκονο-Σύρο-Τήνο, άλλα σκέφτηκα να πάρω επταήμερο ταξίδι. "Γιά τα επταήμερα ελάτε τέλη Μαρτίου, αρχές Απριλίου..." μου είπε. Έτοιμος να φύγω θυμάμαι ότι ο ΟΕΕ προσφέρει και εισιτήρια θεάτρου. Ρωτάω την εμορφούλα και αρχίζει να μου αραδιάζει τα θέατρα που είναι συμβεβλημένα με τον ΟΕΕ. Ντρεπόμενος να ρωτήσω ΤΙ ακριβώς παίζουν τα θέατρα, κάθομαι και την κοιτάζω σα συναγρίδα της Ευριδίκης...
Βλέπει το χαμένο μου ύφος και μου πετάει: "Στο Περοκέ έχει τον Τσιβιλίκα..." Ποιό είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται φυσιολογικά στο μυαλό όταν ακούς "Τσιβιλίκας"; Σάββατο βράδυ, ΑΝΤ1, δεν έχεις πουθενά να πας, βαριέσαι καταθλιπτικά ακόμα και να πιάσεις το τηλεκοντρόλ να αλλάξεις κανάλι, κανένα γουρούνι δε σε παίρνει τηλέφωνο (που λέει και το τραγούδι), γενικώς μιά κατάσταση άκρως garfield-ική και καταλήγεις να βλέπεις κάτι που υπό νορμάλ συνθήκες δε θα έβλεπες ποτέ...
Κι όμως "ο κόσμος γελάει"... Τον ακούς... και καμιά φορά σκας κι εσύ ένα χαμόγελο με τις μούτες του Τσιβιλίκα, όταν δεν είναι πολύ υπερβολικές...

Αμφιταλαντευόμενος και αρχίζοντας να αισθάνομαι ότι μάλλον την κουράζω λέω ένα: "έστω, φέρτε αυτά"... Μέχρι να φτάσω στο σπίτι το είχα ήδη σκυλομετανοιώσει και αποφάσισα την άλλη μέρα να πάω να τα αλλάξω... Παρά ταύτα μπαίνω στο site του "αθηνοράματος" και διαβάζω τα σχόλια όσων είχαν πάει στην παράσταση... "Ο κόσμος γελάει..."

Την άλλη μέρα, στη θέση της εμορφούλας, βρήκα έναν υπάλληλο περίπου στην ηλικία μου και του λέω τι θέλω. Αυτός γυρνάει το κεφάλι, σηκώνει φρύδια και ώμους και κοιτώντας μέ με την άκρη του ματιού, μου λέει: "Μα στο Περοκέ δεν θέλετε να πάτε;;;;... Ο κόσμος γελάει!..."
Εγώ φοράω το πιό εξευμενιστικό μου χαμόγελο, ενώ ταυτόχρονα βάζω στο μίξερ δυό φλυτζάνια Δήμο Σταρένιο, μιά βαθιά κουταλιά Εβραίο και ενάμιση σωληνάρια Χατζατζάρη και κομπιάζοντας του λέω: "Δεν αμφιβάλλω ότι είναι μιά θαυμάσια επιλογή, αλλα είδα στην ιστοσελίδα σας στο διαδίκτυο κάποιες παραστάσεις που με ενδιέφεραν περισσότερο"... Δυσανασχετόντας και σαν να τον προσέβαλα βαρέως, αφήνει ο υπάλληλος ένα φύσημα και μου λέει: "Κανονικά αυτά πάνε στα κεντρικά και σούξου-μούξου-βούτυρο Κερκύρας... Άλλα ελάτε αύριο μήπως μούμπλε-μούμπλε-κουκουρούκου..."

Αυτό ήταν, σκέφτηκα, μου έμειναν αμανάτι και όπως πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα του παλιού καθηγητή μου που μας έλεγε: "Όταν παίρνεις κάτι (πολλώ δε μάλλον όταν αγοράζεις... και εγώ τα εισητήρια τα είχα πάρει τσάμπα...) προσπαθείς μετά κατά κανόνα, να δικαιολογήσεις την επιλογή σου, ανιχνεύοντας και το παραμικρότερο πλεονέκτημα και την παραμικρότερη αρετή της επιλογής αυτής, καταχωνιάζοντας στα πιό ερεβώδη τάρταρα της σκέψης, τα αρνητικά της..."
Και αυτό έκανα... Δε θα είναι τίποτα σπουδαίο άλλα παίζουν ο Τσιβιλίκας και ο Κωνσταντίνου, σκέφτηκα. Και στο κάτω κάτω, ο κόσμος γελάει...

Έτσι, το απόγευμα του Σαββάτου μη έχοντας -και μην τολμώντας;- να ζαλωθώ κανέναν άλλο, φορτώθηκα την "φουκαριάρα τη μανούλα μου" και πήγαμε στο Περοκέ, όπου μιά ατάκα έφθανε γιά να με βάλει στο κλίμα και να μου ανεβάσει ανησυχητικά τα επίπεδα της ούτως ή άλλως επιρεπούς στην ανύψωση υπεροψίας μου: "Ένα φιλοδώρημα γιά την ταξιθέτριαααα....", απαιτούσε μιά φωνή ανενδοίαστα. "Άλλες χώρες, άλλα ήθη, που λέει κι η παλιά γερμανική παροιμία" σκέφτηκα και έσκασα...

Το πρώτο μέρος ήταν υποφερτά χάλια... Αλλά ο κόσμος γελούσε... Όχι όπως σε άλλα θεάματα με κωμικό περιεχόμενο που έτυχε να πάω. Ήγουν γέλιο ντόλμπυ σαρράουντ, συγχρονισμένο και κατά κάποιο τρόπο χαλιναγωγημένο. Εδώ γελούσε ο καθένας με ό,τι ο ίδιος έβρισκε αστείο με γέλια χοντρά, κακαριστά, απενεχοποιημένα. Μιά χασμωδία. Μιά ολόκληρη παλέτα από γέλια με γκροτέσκα ιδιαιτερότητα που μου θύμισε την ταινία "Αμελί": Σίγουρα ο τύπος που συνέλεγε γέλια εδώ θα είχε βρει τον Παράδεισό του, σκεφτόμουν.

Ωιμέ!... τι πάθαμε οι λωλοί...

Ανηλεώς όμως με περίμενε το δεύτερο μέρος του έργου, το όποιο ήταν χωρίς πολλά πολλά, αφασικό. Μιά κανονική άσκηση στη νοημοσύνη του ανθρώπινου είδους. Μιά σφυριά με τη βαριά στo όποιο "cogito ergo sum" ή "rido ergo sum homo" (γελάω άρα είμαι άνθρωπος). Ακόμα κι οι ηθοποιοί που το έπαιζαν τόσο καιρό και από δύο φορές κάποιες μέρες, φαινόταν ότι ντρέπονταν. Είχαν κάποια μικρή συναίσθηση...
Δε βαριέσαι... Ο κόσμος γελούσε... Πραγματικά. Κοίταζα τα πρόσωπά τους. Σε μερικών μόνο είχε σχηματιστεί ένας πρωτοφανής μορφασμός. Ένας μορφασμός που μου πλούτισε τη συλλογή των ανθρώπινων εκφράσεων, που νόμιζα ότι ήξερα καλά. Μιά απίθανη μάσκα που απεικόνιζε το εξής: χαμόγελο έτοιμο να ξεψυχήσει, που δίνει στα χείλη το απαραίτητο στράβωμα, ενώ ταυτόχρονα μάτια που λένε: "με τι ακριβώς γελάω;"...

Στο τέλος το χειροκρότημα μου στον Κωνσταντίνου και τον Τσιβιλίκα ήταν διπλής όψεως: μπράβο γιά ό,τι αξιόλογο έχετε κάνει και ΜΠΡΑΒΟ στην ελαφρή καρδιά που μπορεί και το συνθλίβει τόσο αδιάντροπα... Περιττό να πω ότι φύγαμε σχεδόν τρέχοντας με την τρομοκρατημένη μανούλα μου (το έργο "αμάρτησα γιά το παιδί μου" δε θα τελειώσει ποτέ), ενώ μιά κυρία δίπλα μας ανέκραξε: "Ααααααααααααααχ... ΓΕΛΑΣΑΜΕ!..."

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Ευποιείν

Εαρινή ισημερία...
Ισορροπία δεικτών ωρολογίου...
Δίκταμο σιρόπι, ο έρωντας...
Σταγόνες εαρολογίας...
Αγώνας ν' ανοίξουν μαζί
Τα δυό παραθυρόφυλλα.

Γιορτάζουμε την ημέρα, με τον Μανόλη Αναγνωστάκη να διαβάζει επτά ποιήματά του, από τη συλλογή ” Η Συνέχεια 3″ (Πρώτη έκδοση : Σεπτέμβριος 1977)



ΤΩΡΑ ΜΙΛΩ ΠΑΛΙ…
Τώρα, μιλώ πάλι σαν ένας άνθρωπος που γλίτωσε απ’ το
λοιμό
Επισκέπτομαι τους φίλους μου, ξέρω πολλούς που σώθηκαν
(«Υπάρχει, πάντα μια αναχώρηση», έτσι είχα κάποτε πεί
Άλλοτε πάλι μίλησα για μιαν άγνωστη αρρώστια, — ποιος
τα θυμάται;)
Πέρασαν πια οι καταδικασμένες μέρες ανοίξαν τα παράθυρα
Χαρούμενοι οι οδοκαθαριστές σαρώνουνε στους δρόμους τα
σκουπίδια
Άρχισε πάλι η ζ ω ή, οι εγγραφές στους συλλόγους και τα
ινστιτούτα
Οι αγκαλιασμένοι έφηβοι στις πλατείες, τα ακατάλληλα
έργα στους κινηματογράφους
Οι αγγελίες στις εφημερίδες˙ πέρασε πια η κακή αποκριά
Οι προσωπίδες κάηκαν τα παλιά ονόματα λησμονήθηκαν
Και το δημοτικό συμβούλιο συνεδριάζει για τη μετονομασία
των οδών.

Ραούλ, εσένα πάλι σκέφτομαι που δεν πρόλαβες να γίνεις
σοφός, να συζητήσεις,
Να δεις την άλλη πλευρά των πραγμάτων, να μάθεις να
σιωπάς˙
Δε σου ‘μελλε να πιθανολογείς, να βγάζεις συμπεράσματα.
Δε σου ΄μελλε να διδαχτείς κι εσύ την αριθμητική των
ιδεών

Ο ΝΕΚΡΟΣ
Ήρθαν τα πρώτα τηλεγραφήματα
Σταμάτησαν τα πιεστήρια και περίμεναν
Έγιναν οι παραγγελίες στις αρμόδιες αρχές.
Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα.

Όλοι φόρεσαν τις μαύρες γραβάτες
Δοκίμασαν στον καθρέφτη τις συντριμμένες πόζες
Ακούστηκαν οι πρώτοι λυγμοί τα θλιβερά εγκώμια.
Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα.

Στο τέλος οι ώρες γινήκαν μέρες
Εκείνες οι φριχτές μέρες της αναμονής
Οι φίλοι άρχισαν να διαμαρτύρονται
Έκλεισαν τα γραφεία τους σταμάτησαν τις πληρωμές
Γυρνούσαν τα παιδιά τους αδέσποτα στους δρόμους.
Έβλεπαν τα λουλούδια να μαραίνονται.
Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα.

(Τόσα και τόσα πράγματα πού δεν προβλέπονται
Τόσες συνέπειες ανυπολόγιστες, τόσες θυσίες,
Σε ποιους υπεύθυνους να διαμαρτυρηθείς, που να φωνάξεις;)

Και ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα.


ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ
Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα
Ύστερα, απ’ το φριχτό ναυάγιο και το χαμό
Το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά
(Πού πήγαν οι άλλες βάρκες; ποιοι γλιτώσαν;)
Εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα
Ένα νησί ερημικό όπως στα βιβλία
Εκεί θα χτίσουμε τα σπίτια μας
Γύρω γύρω απ’ τη μεγάλη πλατεία
Και στη μέση μια εκκλησιά.
Θα κρεμάσουμε μέσα τη φωτογραφία
Του καπετάνιου μας που χάθηκε—ψηλά ψηλά—
Λίγο πιο χαμηλά του δεύτερου, πιο χαμηλά του τρίτου
Θ’ αλλάξουμε τις γυναίκες μας και θα κάνουμε πολλά παιδιά
Κι ύστερα θα καλαφατίσουμε ένα μεγάλο καράβι
Καινούριο, ολοκαίνουργο και θα το ρίξουμε στη θάλασσα-

Θα ’χουμε γεράσει μα θα μας γνωρίσουνε.
Μόνο τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε μ’ εμάς.

Η ΑΠΟΦΑΣΗ
Είστε υπέρ η κατά;
Έστω απαντήστε μ’ ένα ναι ή μ’ ένα όχι.
Το έχετε το πρόβλημα σκεφτεί
Πιστεύω ασφαλώς πως σας βασάνισε
Τα πάντα βασανίζουν στη ζωή
Παιδιά γυναίκες έντομα
Βλαβερά φυτά χαμένες ώρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φιλμ. Κι αυτό σας βασάνισε ασφαλώς.
Μιλάτε υπεύθυνα λοιπόν. Έστω με ναι ή όχι.
Σ’ εσάς ανήκει η απόφαση.
Δε σας ζητούμε φυσικά να πάψετε
Τις ασχολίες σας να διακόψτε τη ζωή σας
Τις προσφιλείς εφημερίδες σας τις συζητήσεις
Στο κουρείο τις Κυριακές σας στα γήπεδα.
Μια λέξη μόνο. Εμπρός λοιπόν:
Είστε υπέρ ή κατά;
Σκεφθείτε το καλά. Θα περιμένω.

ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΙΣ ΡΑΓΕΣ…
Κάτω απ’ τις ράγες του τραίνου
Κάτω από τις γραμμές του βιβλίου
Κάτω από τα βήματα των στρατιωτών
Όταν όλα περάσουν—πάντα σε περιμένω.

Πέρασαν από τότε πολλά τραίνα
Κι αλλά πολλά βιβλία θα διαβαστούν
Κι άλλοι, στρατιώτες το ίδιο θα πεθάνουν.

Κάτω από καθετί που σου σκεπάζει τη ζωή
Όταν όλα περάσουν—
Σε περιμένω.

ΟΙ ΕΠΙΓΟΝΟΙ
Εδώ οι πόρτες έγιναν στόματα
Βγαίνουνε ολοένα άνθρωποι σαν οργισμένες λέξεις
Σε δαχτυλοδειχτούν και σε υβρίζουν˙
Νέοι, χτες μόλις παιδιά, με την φλόγα στα μάτια
Νομίσματα νιόκοπα γεμάτα πάθος αγοράς
Όμως το παρελθόν δεν αγοράζεται δε μπορεί πια ν’ αγοραστεί
Η κάθε σπασμένη φωλιά η κάθε σβησμένη λέξη.
Εδώ τα παράθυρα γίναν αγχόνες
Δουλεύουν νύχτα μέρα σα ματόκλαδα
Όμως το αίμα Εκείνων δεν απαγχονίζεται
Δεν υποπτεύονται πώς ολοένα τους κυκλώνει
Δεν υποπτεύονται τι ξεπουλήθηκε—για να δολοφονούν.

Κι όμως υπάρχει πάντα μια εκδίκηση
Μια μυστική ενέδρα χωρίς διέξοδο
Ένας κοχλίας πού ριζώνει πιο βαθιά.

(Στο τέλος όταν όλοι π ε ρ ά σ ο υ ν σαν κι εμάς)

ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟΣ ΘΕΑΤΗΣ…
Ασήμαντος ανθρωπάκος μέσα στο πλήθος
Τώρα πια δε χειροκροτεί δε χειροκροτείται
Ξένος περιφέρεται στων ιδεών το κάλεσμα.

Έρχονται από μακριά οι νέοι σαλπιγκτές
Των επίλεκτων κλάσεων του μέλλοντος
Οι κραυγές τους γκρεμίζουν τα σαθρά τείχη
Τήκουν τη λάσπη σε φωτεινούς ρύακες.
Έρχονται οι αγνοί, οι ανυπόκριτοι,
Οι βιαστές, οι αμέτοχοι, οι παρθένοι,
Οι πονηροί συνδαιτυμόνες, οι αθώοι
Οι ληξίαρχοι των ήμερων μας.
Έρχεται το μεγάλο παρανάλωμα
Μέσα στους πίδακες των πρόσχαρων νερών·
Έρχονται οι τελευταίες προγραφές.

Μα τώρα αυτός είναι. απλός θεατής
Ανώνυμος ανθρωπάκος μέσα στο πλήθος
Με τα χέρια στο στήθος σαν έτοιμος νεκρός
Τώρα πια δε χειροκρότει δε χειροκροτείται.

(Να ξέρεις πάντα το π ό τ ε και το π ω ς.)

Meine Damen und Herren.... : MAX RAABE und sein Palast Orchester!


Αυτήν την Τρίτη 24 Μαρτίου το αθηναϊκό κοινό θα έχει την τύχη να απολαύσει στο Θέατρο Μπάντμινγκτον, τις μελωδίες ενός σχήματος πολύ ιδιαίτερου. Ήγουν της Palast Orchester. Ενώ επικεφαλής των φωνητικών θα βρίσκεται ένας εξίσου ιδιαίτερος -αν όχι εκκεντρικός- καλλιτέχνης. Ήγουν ο Max Raabe, o οποίος συνέστησε την ορχήστρα (αποτελούμενη από 12 εξαιρετικά ταλαντούχους μουσικούς) το 1986 και από τότε μετράει μόνο επιτυχίες.

Το όνειρο του Raabe ήταν πρωτοποριακό, βαπτισμένο όμως εξολοκλήρου στο παρελθόν (γι' αυτό και κάλλιστα μπορεί να είναι το έμβλημα αυτού του blog): Ήθελε να δημιουργήσει μιά ορχήστρα στα πρότυπα των ορχηστρών των δεκαετιών του 1920-1930 που μεσουρανούσαν στο γοητευτικά παρηκμασμένο Βερολίνο εκείνης της εποχής. Λάμψη, λούσο, μεγαλοπρέπεια σε μιά εποχή όπου η Γερμανία έχει ήδη χρεωκοπήσει, ενώ το κραχ ήταν ante portas... Γι' αυτό ίσως ταιριάζει γάντι -καθ' ομολογίαν και του ίδιου του Raabe- αυτό το μουσικό φαινόμενο και στην εποχή μας.
Πέρα όμως από αυτό, "υπάρχει μιά κομψότητα σε αυτή τη μουσική. Είναι η πιό στιλάτη μορφή ποπ που υπήρξε ποτέ. Και έχει μιά σπιρτάδα που συχνά λείπει από τη σημερινή μουσική..." Κύριε Raabe μου γειά στο στόμα σας!
Βεβαίως το ότι θα εμφανιστεί μία και μόνο μέρα στην Αθήνα έκανε τις τιμές των εισητηρίων μάλλον αποτρεπτικές. Στους τυχερούς λοιπόν που θα μπορέσουν να πάνε να τον δουν...
Οι υπόλοιποι ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή που θα μας αξιώσει να (ξάνα)πάμε στο ξεμυαλιστικό Βερολίνο, θα τον απολαύσουμε στον φυσικό του χώρο...

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Κουκ(ου)λοθέατρο από Δευτέρα...

Ας κάνουμε ένα διάλειμμα απ' το κουκουλοθέατρο του παραλόγου κι ας αφεθούμε για λίγο στη μαγεία του κουκλοθέατρου...


Στα πλαίσια του εορτασμού της παγκόσμιας ημέρας κουκλοθέατρου, το Ελληνικό Κέντρο Κουκλοθέατρου (UNIMA), ξεκινώντας από σήμερα, διοργανώνει ένα τριήμερο με εργαστήρια κατασκευής και εμψύχωσης κούκλας, για παιδιά και ενήλικες, σε 7 σημεία της Αθήνας. Την Κυριακή το μεσημέρι, οι κούκλες και οι δημιουργοί τους, θα συναντηθούν σε μια ανοιχτή γιορτή στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Όσοι πιστοί και λάτρεις του είδους, προσέλθετε... τουλάχιστον για μια αναζωογονητική βόλτα !

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

ΦΑΣΚΕΛΟΚΟΥΚΟΥΛΩΣ' ΤΑ ! (μέρος βου)

Που είχαμε μείνει ? ... α ναι, στη χαριτωμένη... Αυτή η μούτζα, ενίοτε έρχεται αυθόρμητα και κολλάει με το γέλιο... λες, ας πούμε, ένα ωραίο ανέκδοτο κι η παρέα, όχι μόνο ξεκαρδίζεται στα γέλια, αλλά σε επιβραβεύει από πάνω και με το παράσημο της ανοιχτής παλάμης... να μη σε ματιάσουνε, που λένε ! Άμα το φάσκελο είναι χαριτωμένο, δε σηκώνει παρεξήγηση... νομίζω? Να, πάρτε για παράδειγμα τη Βουγιουκλάκη στο "Δόλωμα" (του Αλέκου Σακελλάριου, πέντε αστεράκια !) που της δείχνει ο μετρ (Δημήτρης Νικολαήδης), πως να περπατάει χαριτωμένα "κι όχι σα μαούνα στα ρηχά". Ε, το όλο θέαμα δεν οφείλει να έχει μια εξίσου χαριτωμένη ανταπόκριση ?

Άλλοτε πάλι, πρόκειται για απλή παρεξήγηση... είσαι, ας πούμε, η Μάρω Κοντού στη "Σοφερίνα" -του Γιώργου Ρούσσου και του Αλέκου Σακελλάριου, να μην τα ξαναλέμε, μια μούτζα αστεράκια !- κι έχεις πάρει τ' αμάξι της φίλης σου, για παράνομο ραντεβουδάκι "μ' έναν παίδαρο". Τρέχεις του σκοτωμού κι ένας τροχονόμος σου κάνει σήμα να σταματήσεις "με ανοιχτές τις δαχτυλάρες του... και τα λοιπά και τα λοιπά". Εσύ δεν το πιάνεις... νομίζεις ότι σε φασκελώνει και του ανταποδίδεις τα εύσημα... "απλούστατον !" Κι εντάξει, να το δεχτώ ότι το όργανον εκνευρίστηκε... "Που ακούστηκε, ερίτιμος κυρία και να ρίχνει τέτοιες μούτζες ξεγυρισμένες... πεντάλφες βασιλικές !". Δε μπορείτε να τα βρείτε 'κει χάμω σαν άνθρωποι, να πάει στο καλό να πάει ? Τι δηλαδή, πρέπει ντε και καλά να σου χώσει μήνυση ? Είναι τώρα λόγος αυτός για να σε τραβολογάνε στα δικαστήρια ? Τι θέλουνε δηλαδή, αναπαράσταση ?

Ως επί το πλείστον, όπως προείπαμε, η μούτζα είναι μια έκφραση αγανάκτησης και μια κυρία, αν δε μπορεί να την αποφύγει, τουλάχιστον οφείλει ν' αγανακτεί χαριτωμένα! Όπως η Ρένα Βλαχοπούλου στο "Φωνάζει ο κλέφτης" του Δημήτρη Ψαθά (...σκηνοθεσία Γιάννης Δαλανίδης, πέντε αστεράκια !). Κυρία, θα μου πεις... και τι κυρία !!!... ερίτιμος κι αυτή... σύζυγος στρατηγού, θα σου πω. Αλλά, βρε παιδί μου, εκτός του ότι είσαι ο αξιολάτρευτος Ντίνος Ηλιόπουλος, είσαι κι ένα βήμα πριν τα ισόβια.... κι έρχεται η κυρία και σου προτείνει, εμπιστευτικά, στ' αυτί, να σε βοηθήσει να το σκάσεις... κι εσύ γυρίζεις και το φωνάζεις μέσα στο αστυνομικό τμήμα ? Τη θες, για δεν τη θες τη μούτζα σου ?... όχι πες...

Στη "χαριτωμένη" εντάσσεται και η μούτζα χαιρετισμός... πως λέμε "Χαίρε Κεχαριτωμένη !" (... σε καλό μου, πολύ το μελετάω το Ευαγγέλιο και δεν κάνει, είναι και σαρακοστή). Ε, άμα έχεις τα θάρρητα -καθότι αφεντικό κι όχι "ο απουδιευθυντής του καταστημάτου" - μπορείς, έτσι για το καλωσόρισμα, βρε αδερφέ, να προϋπαντήσεις το Ζήκο με το λεγόμενο καπακωτό φάσκελο, που κάνει και σαματά... από την πρώτη σκηνή της ταινίας, μάλιστα. Έτσι, για να ψυλλιαζόμαστε κι εμείς οι θεατές, τι θα επακολουθήσει... "Της κακομοίρας !" (του Ντίνου Κατσουρίδη, με Χατζηχρήστο, Κώστα Δούκα, Μαρίκα Νέζερ, Νίκο Ρίζο κ.α.)

Πάμετε τώρα στη θαυματουργή... μεγάλ' η χάρη της ! Αυτή εκτοξεύεται συνήθως προς ηλεκτρικές ή άλλες συσκευές που δεν λειτουργούν και μας γλυτώνει από τα σούρτα φέρτα στους μαστόρους και τα έξοδα των επισκευών. Ας πούμε, δε λειτουργεί η τηλεόραση ?... της δίνουμε μια μούτζα κι ως εκ θαύματος, αμέσως στις οθόνες μας ο Αυτιάς (...τώρα, γιατί να το πάθουμε εμείς αυτό, θα σας γελάσω). Το τηλέφωνο "δεν κάνει ούτε του-του ούτε μου-μου" ? ... ε, οπωσδήποτε θα "θέλει τη μούτζα του". Μην την τσιγκουνευτείτε και σας εγγυώμαι πως εντός δευτερολέπτου θ' ακούσετε το πολυπόθητο ντριιιιιιν !!! Πάντως, ο Κωνσταντάρας που έκανε το ίδιο στη "Χαρτοπαίχτρα" (...πάλι του Ψαθά, σε σκηνοθεσία Δαλιανίδη, πέντε αστεράκια) έχει να το λέει...

Ακολουθεί μια πολύ διαδεδομένη μούτζα... η ζωγραφιστή, κυρίως σε μπλουζάκια και άλλα αξεσουάρ ένδυσης. Και μη νομίσετε πως πρόκειται για καινούριο φρούτο, όοοοοχι... από τη δεκαετία του '50 ήταν της μόδας, καθώς φαίνεται. Ένα μόνο με προβληματίζει... ότι οι συγκεκριμένες εστάλησαν ως δώρο εξ Αμερικής... "θα τα 'κλεψε τα σχέδια η Ιntelligent Service", εν προκειμένω το FBI...

Τέλος, για επιδόρπιο, σας έχω κάτι ελαφρύ, με λίγα λιπαρά και ακόμα λιγότερα δάχτυλα... μόνον δυο. Είναι η μούτζα η σεμνή και μετρημένη... η χαμηλοβλεπούσα !
Δεν έχετε παρά να διαλέξετε... την προτιμάτε απ' τα χεράκια του Βαγγέλη Πρωτόππαπα (...από την ταινία "Ένα βότσαλο στη λίμνη" του Αλέκου Σακελλάριου, όπως και η προηγούμενη)...

Ή απ' τα χεράκια του Βασίλη Λογοθετίδη (... από την ταινία "Ο ζηλιαρόγατος" του Γιώργου Τζαβέλλα, βασισμένη στο θεατρικό έργο του Γιώργου Ρούσσου "Ο εραστής έρχεται" )...
- "Σιωπηλός ένοχος", Όρσον Ουέλς
- Όρσε... Ουέλς !!!

Όσο για το δεύτερο συνθετικό του τίτλου της δημοσίευσης, δηλαδή την κουκούλα, το αφήνω στα άξια χεράκια της αγαπητής Πεντανόστιμης... την έχει "μαγειρέψει" και "σερβίρει" ποικιλοτρόπως !!!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Οι φωτογραφίες προέρχονται από το προσωπικό μου αρχείο. Με κλικ πάνω στην εικόνα, μπορείτε να τις δείτε σε μεγέθυνση, να τις αποθηκεύσετε και να τις χρησιμοποιήσετε, κατά το δοκούν.

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

ΦΑΣΚΕΛΟΚΟΥΚΟΥΛΩΣ' ΤΑ !

Η μούτζα, ως γνωστόν, είναι μια χειρονομία καθαρά Ελληνική. Θα μπορούσε μάλιστα κανείς να την εντάξει στα εθνικά μας, εξαγώγιμα προϊόντα (... όπως μας πληροφορεί και η διαφήμιση γνωστής αεροπορικής εταιρίας), μαζί με τη φέτα, το τζατζίκι, τη ρετσίνα, τις ελιές Καλαμών και το Μακεδονικό χαλβά...
Η προσφιλής αυτή συνήθεια είναι γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων. Συνόδευε το ανάθεμα στα Ελευσίνια μυστήρια και τους νεκρούς στον Άδη. Ακόμα και σήμερα, συνοδεύει κατάρες, βρισιές και παγανιστικά έθιμα που έχουν τις ρίζες τους στη λαϊκή δεισιδαιμονία. Στα Βυζαντινά χρόνια αποτελούσε ένα είδος διαπόμπευσης, τιμωρία που επέβαλαν οι δικαστές σε όσους διέπρατταν μικρά παραπτώματα. Λέγεται μάλιστα, πως από εκεί προέρχεται και ο όρος "μούτζα", καθώς ο δικαστής βουτούσε την παλάμη του στη στάχτη και "μουτζούρωνε" το πρόσωπο του ενόχου με τη "μουντή", σκουρόχρωμη σκόνη. Με τα χρόνια η διαδικασία απλοποιήθηκε (... βλέπετε, οι δικαστές δεν ήθελαν να λερώνουν με στάχτες τα χέρια τους... προτιμούσαν να τα λερώνουν αλλιώς) και άλλαξε στρατόπεδο. Η μούτζα έγινε σήμα κατατεθέν αγανάκτησης και η πιο άμεση έκφραση αποδοκιμασίας και λαϊκής διαμαρτυρίας απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία.
Τώρα που ανάβουν οι συζητήσεις για επαναφορά του νόμου περί "Περιύβρισης Αρχής", σύμφωνα με τον οποίο, κάθε πολίτης που χειρονομεί προς ένστολο συλλαμβάνεται, εμείς εδώ, λέμε να επιχειρήσουμε μια σύντομη περιήγηση στην "περιύβριση" με όχημα κάποια χαρακτηριστικά ενσταντανέ παλιών ελληνικών ταινιών, στα οποία καταγράφεται η εθνική μας χειρονομία !
Ξεκινάμε με την πλέον συνήθη εικόνα, που συναντά κανείς ακόμα και σήμερα, στους ελληνικούς δρόμους... το αλληλοφασκέλωμα των οδηγών. Για ορεκτικό, σας έχω το μεγαλοπρεπές φάσκελο του Ντίνου Ηλιόπουλου, από την ταινία "Οι κληρονόμοι" των Τσιφόρου - Βασιλειάδη (... σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη, τρία αστεράκια !). Ένα "όπλο" που δεν χρειάζεται λεκτική συνδρομή, ούτε καν του τύπου "κατέβα κάτω να σου δείξω ποιός είμαι 'γω, ρε !" για να έχει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα... στοχεύεις, εκτοξεύεις και ο έτερος αυτοκινητιστής τρέπεται εις άτακτον φυγήν !

Και μη νομίζετε πως το προνόμιο της μούτζας κατέχει μόνον η συμπαθής τάξις των αυτοκινητιστών... προκάτοχοί τους, οι οδηγοί των μόνιππων αμαξών, που επίσης συνήθιζαν να χειρονομούν τοιουτοτρόπως. Όρθιος πάνω στο "Αμαξάκι" του, ο Ορέστης Μακρής αποδοκιμάζει δυναμικά την απόφαση του τέως συναδέλφου του Βασίλη Αυλωνίτη να γίνει ταξιτζής, στην ομότιτλη ταινία των Ντίνου Δημόπουλου και Ιάκωβου Καμπανέλη (...πέντε αστεράκια !)...

Συνεχίζουμε με απλές αριθμητικές πράξεις "διότι, τρεις πέντε δεκαπέντε" και πως θα το δείξεις το δεκαπέντε όταν τον άλλον τον έχεις σε μια άλφα απόσταση ? Εδώ λοιπόν, μας βοηθούν τα δάκτυλα της ανοιχτής παλάμης. Είσαι, φερ' ειπείν, ο Θανάσης Βέγγος πάνω στο κατάστρωμα ενός καραβιού, στο "Τύφλα να 'χει ο Μάρλον Μπράντο" (...των Ορέστη Λάσκου και Ναπολέοντα Ελευθερίου, τέσσερα αστεράκια !) και απ' την προκυμαία ο Ζαννίνο σου απευθύνει την εξής ερώτηση :
- Κύριε Αυγερινέ, πόσες γυναίκες περιμένουν να σε σφίξουν στην αγκαλιά τους στην Αθήνα ?
Τι του απαντάς ?... "Δεν άκουσα καλά... πως ειπατέ ?"...

Ή ας πούμε, είσαι ο Μίμης Φωτόπουλος στο "Ο Φανούρης και το σόι του", των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου (... επίσης τέσσερα αστεράκια!) και παζαρεύουν την αδερφή σου σα σφαχτό στο τσιγκέλι...
- Τρακόσες είπαμε, τρακόσες θέλω... κι αν δεν υπάρχουν οι τρακόσες, υπάρχει η χήρα με τις τετρακόσες. Εγώ είμαι έμπορος Φανούρη...
- Για στάσου, βρε Σόλων... η διαφορά που σου λέω δεν είναι μεγάλη. Για να συγκεντρώσουμε τις τρακόσες έπεσε κόσμος και κοσμάκης, αλλά δυστυχώς, καταφέραμε να μαζέψουμε μόνο τις διακόσιες ενενήντα.
- Ναι Φανούρη μου, αλλά άλλο τρακόσες, άλλο διακόσες ενενήντα... είναι δέκα λίρες διαφορά !
- Επιμένεις, δηλαδή και για τις δέκα ?
- Ναι Φανούρη μου, επιμένω !
- Πάρα πολύ ?
- Πάρα πολύ !
- Ε τότε, πάρ' τες...

Επόμενη κατηγορία, το "εν χορώ φασκέλωμα", δηλαδή η μούτζα που περιλαμβάνει χορευτικές φιγούρες και έτερα κορδελάκια. Εδώ σολάρει ο Κώστας Χατζηχρήστος ! Μιλάμε για την πασίγνωστη σκηνή, από την καταπληκτική ταινία "Ο Ηλίας του 16ου" (...των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου, έξι αστεράκια !) όπου μόλις έχει συλληφθεί ο Θανάσης Βέγγος... "α ρε κατακαημένε Θωμά!"... κι ο Ηλίας "κουρδισμένος πολιτσμανάκι" προσπαθεί να σώσει την κατάσταση. Τα λόγια είναι περιττά... "Δε με ξέρεις δε σε ξέρω, υποφέρεις κι υποφέρω"...

Αμέσως μετά βγαίνουν τα μπαλέτα και η χορογραφία αποκτά ομαδικό χαρακτήρα. Οι κάτοικοι του χωριού Άγρυλος (...αν δεν ξέρετε που βρίσκεται, θα σας ξαναδώ μετεξεταστέους στη γεωγραφία, το Σεπτέμβρη) υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Αλέκου Σακελλάριου, στην ταινία "Υπάρχει και φιλότιμο", στέλνουν συστημένες μούτζες στον υπουργό και συντοπίτη τους Ανδρέα Μαυρογυαλούρο (Λάμπρο Κωνσταντάρα), χωρίς να γνωρίζουν ότι τον έχουν ενώπιών τους. Βλέπετε, έχουν αγανακτήσει οι άνθρωποι, που τόσα χρόνια τον ψηφίζουν κι ένα ριμαδογεφύρι δεν έχει αξιωθεί να τους φτιάξει. "Μαύρο λοιπόν, στο Μαυρογυαλούρο... και μαύρο δαγκωτό ! Το λέει και τ' όνομά του... το τραβάει ο οργανισμός του !"

Μένουμε στην ίδια ταινία, που ομολογουμένως, το φάσκελο πάει σύννεφο ! Μόνο στη σκηνή της προηγούμενης φωτογραφίας, μέτρησα καμιά δεκαριά (... ε, να μην της βάλω και τόσα αστεράκια ? ). Απ' το ομαδικό όμως, πάμε ντουγρού στο... αυτοφασκέλωμα ! "Ουδείς άσφαλτος" ως γνωστόν και τα λάθη ανθρώπινα (...κι εδώ που τα λέμε, δίκιο έχει η αοιδός... "χους ει" δεν λέγει το Ευαγγέλιον ? ) Αλλά ώρες ώρες, βρε παιδί μου, δεν το χωράει το μυαλό σου. Τι διάολο, ξύπνιος φαίνεσαι, δεν είσαι κανένα χαϊβάνι, να σου τη βγαίνουν τα λαμόγια... Κοτζάμ υπουργός και να μην παίρνεις χαμπάρι τι γίνεται μέσα στο υπουργείο σου ? Να μη βλέπεις πόσο έχουν χοντρύνει "οι περιφέρειες των λωποδυταράδων της περιφερείας σου" ?... ΟΛΑ ΤΑ ΦΑΣΚΕΛΑ ΚΑΤΑ 'ΔΩ ! ΕΤΣΙ... ΕΤΣΙ... ΕΤΣΙ...

Και σα γονιός που νοιάζεται για το παιδί του, να...σαν τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο στο "Δεσποινίς Διευθυντής" (...του Ντίνου Δημόπουλου και των Γιαλαμά - Πρετεντέρη, έξι αστεράκια !) και θέλει να ξέρει τα πάντα, που λέει ο λόγος, δε θα 'ψαχνες με ποιόν είναι ερωτευμένη η κορούλα σου... "ποιός είναι, πως τον λένε, που εργάζεται, που κατοικεί, πότε γνωρίστηκαν, την αγαπάει" ? Και δε θα 'νιωθες ολίγον τι κορόιδο, έμπροσθεν του τετελεσμένου ?... "Τι έγινε, ρε παιδιά ?... Γιατί πιανόσαστε?... Ούτε μηχανικός, ούτε αρχιτέκτων... ΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑ !"

Ή έστω, να 'σαι ο προικοθήρας νεαρός (Γιώργος Τσιτσόπουλος), που λιγουρεύεται την προίκα της Ευτυχίας Ταρνιάτη κι η Ευτυχία Ταρνιάτη να είναι η Γεωργία Βασιλειάδου, στην ταινία "Οι γαμπροί της Ευτυχίας" των Τσιφόρου - Βασιλειάδη (... σκηνοθεσία Σωκράτης Καψάσκης, πέντε αστεράκια !)... Κουκιά μετρημένα, δηλαδή... παίρνεις τη νύφη θα πάρεις και τη μούτζα σου (... παρεμπιπτόντως, "μούτζα" στα καλιαρντά θα πει γυναίκα, οπότε έν και τ' αυτό !) Κι άσε τον Αυλωνίτη να λέει "Μη μουτζώνεσαι, όταν έρθει η ώρα θα σε μουτζώσω εγώ !"... εσύ "θα τη φας εδώ, μαζί μας !"

Αλλά να 'σαι φτωχό δουλικό... μεροκαματιάρικο (...σαν την Καίτη Λαμπροπούλου στο "Τρίτη και 13" των Ορέστη Λάσκου και Γιώργου Λαζαρίδη) και να σε βάζει ο προληπτικός αφεντικός σου (Νίκος Σταυρίδης) να φασκελώνεσαι κάθε που ανοίγει το πορτοφόλι του, ε αυτό πάει πολύ !

Πολλά είναι και τα τέσσερα αστεράκια για την ταινία, αλλά δε βαριέστε... χαλάλι! Άλλωστε η Καίτη Λαμπροπούλου φασκελώνει χαριτωμένα !
Φυσικά και υπάρχει μούτζα χαριτωμένη και δεν θέλω αντιρρήσεις επ' αυτού. Είναι η μούτζα η εκ γυναικός προερχόμενη... "Εκ γυναικός τα φαύλα, εκ γυναικός και τα κρείττω" που λέμε, αλλέως πως Cherchez la femme !

(Συνεχίζεται)

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

"Η ανατροπή ξεκινάει πρώτα από μέσα μας"

Συνέχεια του παιχνιδιού “Πες μου μια ιστορία, δίχως τέλος” από το blog “Παρατηρητήριο Ανθρώπινης Δραστηριότητας" στη διεύθυνση : http://webwalkerblog.wordpress.com/2009/03/12/παρατηρητήριο-ανθρώπινης-δραστηριότ/#comments

"Η ανατροπή ξεκινάει πρώτα από μέσα μας"... Ακούσαμε πολλά παρόμοια τσιτάτα απ' το στόμα σας, κύριε καθηγητά. Και η αλήθεια είναι, ότι σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, σα να μας πείθετε. Είναι τάχα οι αντιστάσεις μας που μειώνονται μπροστά στη γοητεία των μεγάλων αποφθεγμάτων, που με μαεστρία διαλέγετε για να υποστηρίξετε αυτό που, κατά βάθος, θέλετε να μας επιβάλετε ή είναι η καθαρά δική σας γοητεία, που κάνει ακόμα και την πιο ασήμαντη φράση να ηχεί σαν λόγος του Ευαγγελίου, όταν βγαίνει απ' τα χείλη σας ? "Η κολακεία κινεί το ενδιαφέρον" μας είπατε κάποτε. "Ο άνθρωπος είναι ματαιόδοξος και τροφή της ματαιοδοξίας του, είναι οι φιλοφρονήσεις των άλλων". Είδατε πόσο καλή μαθήτρια είμαι ! Μπορώ να θυμηθώ όλα σας τα λόγια ! Σαν κασετόφωνο προηγμένης τεχνολογίας, έχω καταγράψει ακόμα και τους ψιθύρους σας... ακόμα και φράσεις που ούτε ο ίδιος δε θυμάστε ότι έχετε εκστομίσει... κυρίως αυτές. Και βλέπω τώρα, πόσο κάλπικος είσαστε ! Με πόσες αντιφάσεις έχετε άλλοτε χαϊδέψει κι άλλοτε πονέσει τ' αυτιά μας, μέχρι να μας αναγκάσετε να πούμε "Μα πόσο δίκιο έχει αυτός ο άνθρωπος !". Ως φαίνεται, έχετε τόσο μεγάλη ανάγκη να το ακούτε αυτό συχνά, που αλλάζετε προσωπείο ανάλογα με το κοινό που έχετε απέναντί σας. Πολύ θα ήθελα να ξέρω, αν το βράδυ που μένετε μόνος, αναλογίζεστε την ευθύνη σας γι αυτούς τους χαρακτήρες που πλάθετε καθ' ομοίωσήν σας... όλα αυτά τα παιδιά, που νομίζουν πως στο πρόσωπό σας βρήκαν τον μέντορά τους, τον οδηγό τους στις σκοτεινές ατραπούς μιας άγνωστης πόλης, μέχρι ν' αποφασίσετε πως ξημέρωσε και να τους αφήσετε να πορευτούν... μόνοι. Αν φοβάστε τον πραγματικό σας εαυτό, τις πραγματικά δικές σας απόψεις, το αληθινό σας πρόσωπο... κι αν, επιτέλους, αποφασίσετε κάποτε να κάνετε τη δική σας ανατροπή και να μας μιλήσετε με τη δική σας φωνή.
Για πέντε λεπτά στεκόταν όρθια η Ελένη, καταμεσής του μικρού αμφιθεάτρου. Ήθελε να πει δυνατά όλα τούτα κι ακόμα περισσότερα. Μια συμμαθήτριά της, μόλις είχε δεχτεί την επίπληξη του κύριου καθηγητή, για την τάχα λανθασμένη προσέγγιση του ρόλου που της δόθηκε να υποδυθεί. Τόσες νουθεσίες, τόσες προτροπές... "Βρείτε τον εαυτό σας και θα βρείτε το χαρακτήρα που μελετάτε"... "Στην τέχνη δεν υπάρχει λάθος"... "Τολμήστε το διαφορετικό και υποστηρίξτε το"... "Θέλω να παίρνετε πρωτοβουλίες" !!! Όλα λόγια πέτρινα... μεγάλα και βαριά, να χτίσεις κάστρο απόρθητο ! Τελικά, έφτανε μόνο ένα φύσημα για να σωριαστούν συντρίμμια... "Εδώ μέσα θα γίνεται ό,τι λέω εγώ !!!" φώναξε ο καθηγητής, χτυπώντας στο ξύλινο δάπεδο το μπαστούνι που κρατούσε. Το δίχως άλλο, νόμιζε πως είχε κιόλας μεταμορφώσει τους μαθητές του σε πρόβατα. Η Ελένη έκανε την αρχή... αφού χαιρέτησε με τα μάτια ένα γύρο τους συμμαθητές της, βγήκε απ' την αίθουσα. Στο παραλήρημα αυταρχισμού του καθηγητή, δεν φαινόταν να μπαίνει τελεία. Ακολούθησαν σιωπηλοί, αρκετοί ακόμη... στο τέλος, έμειναν μόνο τρία άτομα να κοιτάζουν αμήχανα, σαν να μην καταλάβαιναν τι γινόταν, μια τους απερχόμενους και μια τον καθηγητή. Για 'κείνον, ίσως ήταν μια στιγμή αδυναμίας... αφέθηκε να ξεστομίσει, ίσως για πρώτη φορά, αυτό που σκεφτόταν και που πραγματικά πίστευε. Για 'κείνους που έφυγαν και δεν ξαναγύρισαν έκτοτε, ίσως και να 'ταν μια στιγμή δύναμης. Εκείνοι που έμειναν, θεώρησαν την επιλογή των, πάλαι ποτέ, συμμαθητών τους μέγα λάθος. Ίσως... η δύναμή μας άλλωστε, ενίοτε παρουσιάζεται μπροστά μας με τη μορφή της αδυναμίας... όπως και το άδικο, με τη μορφή του δίκιου και το ψέμα με τη μορφή της αλήθειας. Η Ελένη -και κάθε Ελένη, όπως λέει και το άσμα- αναζήτησε την αλήθεια και σ' άλλες πόρτες κι ίσως ακόμα να μην έχει βαρεθεί να χτυπά κουδούνια, αναζητώντας τη. Έμαθε να μαζεύει κομμάτια της από 'δω κι από 'κει, αφού όπως λένε, η αλήθεια δεν είναι μία, αλλά βρίσκεται κατακερματισμένη σε μικρές αλήθειες στο παζλ της ζωής, που όλοι καλούμαστε να συμπληρώσουμε. Έμαθε όμως και κάτι άλλο... πως ποτέ ένα κομμάτι του παζλ, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και αλήθεια και ψέμα.

* Για όποιον ενδιαφέρεται να συμμετάσχει ΕΔΩ θα βρει τις οδηγίες και το σκοπό του παιχνιδιού.

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

Καρυωτάκης


Νιώθω την ανάγκη να εξάρω τη σειρά της ΕΤ1, «Καρυωτάκης», που εδώ και δύο περίπου μήνες μας κάνει να της αφιερώνουμε γενναιόδωρα τα βράδια της Πέμπτης.
Ιδιαίτερα το αποψινό επεισόδιο ήταν τόσο άψογο, όσο και απολαυστικό γιά όσους παρακολουθούν τη σειρά ανελλιπώς -ως ο υποφαινόμεν
ος-, αφού επρόκειτο και γιά την καρδιά της ιστορίας της γνωριμίας και του έρωτα μεταξύ των ποιητών Καρυωτάκη-Πολυδούρη, που κατάφερε να μας γεμίσει με γλυκιά ονειροπόληση.
Η έκτακτη εμφάνιση δε του αγαπημένου Ηλία Λογοθέτη -έστω σε μικρό ρόλο- ήταν μιά αναπάντεχα ευχάριστη έκπληξη.

Εύγε και πολλά συγχαρητήρια στους συντελεστές της σειράς, πρωτίστως στον σκηνοθέτη Τάσο Ψαρρά, ο οποίος γράφει και το πραγματικά εξαιρετικό σενάριο. Επίσης εύσημα αξίζουν στον Δημοσθένη Παπαδόπουλο, ο οποίος με τη φλεγματική και ήρεμη ερμηνεία του, ενσαρκώνει έναν γοητευτικό Καρυωτάκη. Ενώ και η
ταυτόχρονα ευειδής και ταλαντούχα Μαρία Κίτσου καταφέρνει, προς τιμήν της, να πλάθει μιά εύθραυστη, άλλα συνάμα διεκδικητική και δυναμική Πολυδούρη.
Είναι παρήγορο και αισιόδοξο να υπάρχουν τέτοιες σειρές στην μικρή οθόνη, ιδιαίτερα σε αυτές τις εποχές και ως εκ τούτου συγχαρητήρια αξίζουν και στην ΕΡΤ, που επιτέλους επανόρθωσε μετά από σωρεία άτυχων, αδιάφορων ή και καταστροφικών, πολλές φορές, επιλογών.
..
Αναμένουμε με μεγάλη καρτερία τη συνέχεια!

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Ο άνθρωπος του τραίνου

Χθες το βράδυ είχα την απροσδόκητη τύχη να πέσω πάνω σε μια εκπληκτική Ελληνική ταινία που δεν είχε τύχη να ξαναδώ.

Πρόκειται για το έργο του Ντίνου Δημόπουλου : «Ο άνθρωπος του τραίνου», του 1958. Μια πραγματικά συναρπαστική ταινία με πάμπολλες αρετές που μπορεί επαξίως να συναγωνιστεί αντίστοιχα ξένα νουάρ φιλμ και να τα βάλει με την πλάτη στον τοίχο.

Πρώτο ακαταμάχητο, για μένα, αβαντάζ, είναι η ύπαρξη στην ταινία ενός πολύ αγαπημένου ηθοποιού, του Γιώργου Παππά, ο οποίος μάλιστα πέθανε αδόκητα, ακριβώς στις 3 Μαΐου του 1958 σε ηλικία μόλις 49 ετών.

Σε αυτό ας προστεθεί και η συμμετοχή ενός ακόμη γοητευτικού ηθοποιού –το όνομα του οποίου μου αποκάλυψε ο πατέρας μου- του Μιχάλη Νικολινάκου. Ο πατήρ μου επίσης με πρσπόρισε με την πληροφορία ότι ο Νικολινάκος ήταν εκείνη την εποχή από τους πολύ μεγάλους ζεν-πρεμιέ, πανύψηλος με στρατιές θαυμαστριών που όμως ήδη από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του εξήντα αποσύρθηκε από την τύρβη της δημοσιότητας, με αποτέλεσμα να ξεχαστεί τελείως…

Δεύτερο ατού, είναι το θαυμάσιο σενάριο του διάσημου Γιάννη Μαρή. Οι διάλογοι είναι, ομολογουμένως, αριστοτεχνικοί, σφικτοί, με στακάτο ρυθμό. Σου δίνουν την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ούτε μια περιττή λέξη και ίσα-ίσα οι φράσεις είναι «τοποθετημένες» στα στόματα των ηρώων με σχολαστική ακρίβεια. Και ίσως μέρος αυτού να κάνει και τις ερμηνείες των ηθοποιών καθηλωτικές. Γιατί, πράγματι, ΟΛΟΙ σε αυτήν την ταινία ήταν ο ένας καλύτερος από τον άλλο, σε σημείο να μην ξέρεις ποιόν να πρωτοεγκωμιάσεις…

Τελευταίο και ξεχωριστό, προσωπικά, πλεονέκτημα όμως, είναι ότι μεγάλο μέρος της ταινίας έχει γυριστεί στο Ναύπλιον και μάλιστα στο Μπούρτζι (που τότε διατελούσε ως ξενοδοχείο) - αυτό το πέτρινο καράβι, στολίδι του ναυπλιακού κόλπου. Ο Ντίνος Δημόπουλος εκμεταλλεύεται αρκούντως την αρχοντική ομορφιά της πόλης, ιδιαίτερα στην τελευταία σκηνή του έργου.

Εξαιρετική επίσης η μουσική, το δημιουργό της οποίας όμως δεν κατάφερα να ανακαλύψω…

Η ιστορία έχει εν ολίγοις ως εξής: Ένα αστικό ζευγάρι, η Μαντώ (Άννα Συνοδινού) και ο άνδρας της (Γιώργος Παππάς), με μια παρέα φίλων εκδράμουν με τα αυτοκίνητά τους προς το Ναύπλιον. Σε μια διασταύρωση του τραίνου, η Μαντώ βλέπει σ’ ένα παράθυρο του διερχόμενου συρμού ένα γνώριμο άνδρα (Μιχάλης Νικολινάκος) και ταράζεται εξαιρετικά στα όρια του να λιποθυμήσει, αλλά καταφέρνει να συγκρατηθεί. Λίγο αργότερα ξαναβλέπει τον ίδιο άνδρα στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου όπου δίνεται μια παράσταση της Μήδειας. Και δεν φτάνει αυτό, ο γνώριμος άνδρας διαμένει στο ίδιο ξενοδοχείο. Μοιάζει εκπληκτικά με τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, τον Γιώργο Παυλίδη, έναν άνθρωπο που όλοι νόμιζαν πως τον είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί, αλλά ο οποίος απ’ ό,τι φαίνεται είναι ζωντανός. Η Μαντώ προς στιγμήν σκέφτεται να τα εγκαταλείψει όλα για χάρη του: στρωμένη ζωή, σύζυγο, παιδιά και σπίτι. Όλη αυτή η ιστορία εκλαμβάνεται από την ηρωίδα σαν ένα ταρακούνημα της μοίρας που δεν είναι δυνατόν να προσπεράσει. Σκέφτεται όσα πέρασε με αυτόν τον άνθρωπο σε μια εποχή όπου όλα ήταν στην κόψη του ξυραφιού: την Κατοχή. Η επίδραση της φίλης της (Ζωρζ Σαρρή) που προσπαθεί να την πείσει να μην φερθεί επιπόλαια πάνω σε αυτήν την κατάσταση είναι καταλυτική. Παρ’ όλα αυτά η Μαντώ επιθυμεί πάνω και πέρα από καθετί να συναντήσει αυτόν τον άνδρα. Ο σύζυγός της έχει υποπτευθεί τα πάντα. Αισθάνεται όμως μικρός και δειλός. Δεν αντέχει να συζητήσει μαζί της και την αφήνει να αποφασίσει εκείνη για τη ζωή τους. Η Μαντώ τελικά συναντά τον παράξενο άνδρα, ο οποίος προσπαθεί αλτρουιστικά (χώρις όμως η ταινία να μας αποκαλύπτει τη δική του εσωτερική πάλη) να την πείσει ότι κάνει λάθος. Δεν είναι αυτός ο έρωτας της ζωής της. Η Μαντώ γνωρίζει, άλλα πείθεται. Και η ζωή ξαναπαίρνει τον πρώτο λόγο…

Με συγκίνησε εξαιρετικά αυτή η ταινία, κυρίως –θα επαναλάβω- λόγω των αδήριτων ερμηνειών των «χρυσών» αυτών ηθοποιών... Και προσπάθησα, στην καθιερωμένη μου κυριακάτικη επίσκεψη στο Μοναστηράκι, να την αναζητήσω… Φευ! Ακάρπως και ματαίως… Οφείλω, ως φαίνεται, να αρκεσθώ στην καλή διάθεση των κρατικών καναλιών να την επαναπροβάλλουν ώστε να μπορέσω, τουλάχιστον, να την γράψω…





Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Τρομερές γιαγιάδες...!

Την προηγούμενη εβδομάδα, πήρε το μάτι μου μιά είδηση που αργότερα όσο κι αν την έψαξα δεν την βρήκα διαδικτυακώς ούτε από τον φορέα που την παρουσίασε, την ΕΤ3.

Ήγουν, η κυρία Άννα Κωφού έκανε την 18η κατά σειρά ατομική έκθεσή της στη Θεσσαλονίκη. Το σπουδαίο όμως είναι ότι η κυρία Κωφού είναι 96 ετών! Άρχισε δε να ζωγραφίζει από την ηλικία των 55 και μετά, χωρίς ποτέ να έχει ασχοληθεί προηγουμένως με τα εικαστικά, αφού μέχρι τότε ήταν αφοσιωμένη στα των οικογενειακών υποχρεώσεων.
Η ζωγραφική την γεμίζει και της δίνει εμφανώς ζωή, στέλνοντας συνήθεις υπόπτους -μεταξύ άλλων τους κυρίους Αλτσχάιμερ και Πάρκινσον- γιά τέϊα και έταιρα αφεψήματα...!

Συμπληρωματικά να αναφέρουμε ότι η Άννα Κωφού γεννήθηκε το 1913 και είναι η πρώτη καταγεγραμμένη δημότης της Συμπρωτεύουσας! (Αφού η Θεσσαλονίκη απλευθερώθηκε το 1913). Η πρώτη εικαστική παρουσία της ήταν το 1974. Έχει ήδη παρουσιάσει τα έργα της σε 18 ατομικές εκθέσεις και σε πάνω από 50 ομαδικές σε Ελλάδα, Γερμανία, Γαλλία και Ιαπωνία.
Θέματα της αρχικά υπήρξαν οι κεραίες της τηλεόρασης, η σύγχρονη Θεσσαλονίκη και η Άνω Πόλη, λουλούδια, τοπία της Χαλκιδικής και Μακεδονίτικα τοπία. Στη συνέχεια, την κέρδισε το σκίτσο, οι μορφές και η αφαίρεση. Τις ελαιογραφίες ακολούθησαν οι ακουαρέλες, το μολύβι και το ακρυλικό.
Έχει τιμηθεί με το βραβείο του «Club International des Beaux Arts», Μασσαλία, Γαλλία, 1989, ενώ είναι μέλος στις «Societe des Artistes Independants» στη Γαλλία, «Ένωση Καλλιτεχνών Παλαιού Φαλήρου» και «Ordine Academico International «Greci-Marino» στην Ιταλία.

Με αφορμή αυτή τη δικία μας σούπερ γιαγιά, ανακάλυψα άλλες δύο από το εξωτερικό που αξίζει τον κόπο να τις γνωρίσουμε γιά τα ανεκτίμητα μηνύματα που δίνουν σε ένα κόσμο όπου η δικτατορία του σχετικού, η έλλειψη νοήματος και η απαξία στις απλές αλήθειες της ζωής τείνουν να "θεσμοθετηθούν":
Η Irene Sinclair που πριν 4 χρόνια (96 ετών τότε) ήταν το πρόσωπο που επέλεξε μεγάλη εταιρεία καλλυντικών, για να διαφημίσει τα προϊόντά της.

«Συμμετείχα σε αυτή την εκστρατεία ως πρέσβειρα των ατόμων της τρίτης ηλικίας, για να δείξω ότι έχουμε ακόμη πολλά να προσφέρουμε και πως δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης. Στη ζωή μου ουδέποτε υπήρξα ωραία, αλλά τώρα νιώθω όμορφη. Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο με τον οποίο γερνάμε, κυρίως όταν γερνάμε με γλυκύτητα» δήλωσε.
Όπως διευκρίνισε η εταιρεία που προσέλαβε την ηλικιωμένη Ιρέν, στόχος της διαφημιστικής καμπάνιας είναι η καταπολέμηση των στερεοτύπων που προωθούνται και προβάλλονται από τα μέσα ενημέρωσης. «Ευελπιστούμε να ανοίξουμε το δρόμο σε έναν πιο ρεαλιστικό και πιο ευρύ προσδιορισμό της ομορφιάς» σχολίασε ο επικεφαλής παραγωγής της εταιρείας.

Έψαξα να βρω αν το όψιμο αυτό μοντέλο βρίσκεται ακόμη εν ζωή, άλλα δεν τα κατάφερα. Ευχομαι ολόψυχα φέτος να τα εκατοστήσει (αν δεν το έχει ήδη κάνει). Αλλιώς, ας λάμπει η όμορφη ψυχή της στους ουρανούς και τα όμορφα μάτια της στη μνήμη μας!

Τελευταία, άλλα καλύτερη άφησα την Μαρία Αμέλια Λόπεζ, την γηραιότερη blogger του Διαδικτύου, ετών 98!!!

Η υπερήλικη Ισπανίδα εισήλθε στον ψηφιακό κόσμο των ιστολογίων, στα τέλη του Δεκέμβρη του 2006, και μέσα σε αυτό διάστημα κατόρθωσε να ταράξει τα νερά του κυβερνοχώρου όσο ελάχιστοι άλλοι ιστολόγοι.
Δεν είναι μόνο η ηλικία της που «έκανε τη διαφορά», είναι και η ντομπροσύνη, η ευθύτητα και η ουσία με την οποία η Αμέλια «μιλά» on line. Στην ιστοσελίδα της, amis95.blogspot.com, η ιντερνετική γιαγιά «απελευθερώνει» τη συσσωρευμένη πείρα μιας ολόκληρης ζωής, εξιστορεί τους αγώνες που η ίδια έδωσε στο παρελθόν αλλά και αυτούς που εξακολουθεί να δίνει καθημερινά σήμερα. Μιλά για την εξουσία, τη θρησκεία, τον θάνατο και τα προβλήματα των συνομηλίκων της, θυμάται τον ισπανικό εμφύλιο, τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και πάνω από όλα, δεν μασάει τα λόγια της.
Οπλισμένη με «χιούμορ, ζεστασιά, αισιοδοξία, νοσταλγία και επιθετικά ξεσπάσματα αριστερής πολεμικής», η γιαγιά έχει κερδίσει ένα φανατικό αναγνωστικό κοινό.
To fan-club της προέρχεται κατά κύριο λόγο από την Ισπανία και τη Λατινική Αμερική. Η γιαγιά blogger, ωστόσο, έχει κάνει τον γύρο του κόσμου ταξιδεύοντας μέσα από καλώδια και κεραίες. «Τώρα, μου γράφουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που δεν είμαι σε θέση να απαντώ σε όλους αν και το θέλω», λέει η Αμέλια η οποία πλέον δέχεται μηνύματα από κατοίκους περιοχών όπως η Αλάσκα, η Αυστραλία, η Νιγηρία και η Κίνα.
Η Αμέλια ζει μαζί με τον εγγονό της Ντάνιελ, ο οποίος και της έμαθε να πλοηγείται στον παγκόσμιο ιστό. Αρχικά, αυτό που την ενδιέφερε ήταν να «κατεβάζει» βιογραφίες ποιητών και πολιτικών. Το ιστολόγιο ήρθε ως «δώρο» του Ντάνιελ για τα 95α γενέθλιά της.
Κάποιοι τις προτείνουν να εξαργυρώσει τη δημοτικότητά της βάζοντας διαφημίσεις στο ιστολόγιο. Η ίδια το απορρίπτει. «Το έκανα για να διασκεδάζω, όχι για να αρχίσω να ανταγωνίζομαι άλλους ανθρώπους ή να βγάζω λεφτά», λέει χαρακτηριστικά.

Στην ψηφιακή γοητεία της γιαγιάς blogger δεν κατόρθωσε να αντισταθεί ούτε ο Ισπανός πρωθυπουργός, Θαπατέρο. «Μακάρι να συνεχίσεις με αυτό για πολύ καιρό», φέρεται να ευχήθηκε ο Θαπατέρο στην Αμέλια, επικροτώντας τη δουλειά της στο Διαδίκτυο. «Δεν είμαι καλλιεργημένη αρκετά για να μου γράφει ένας πρωθυπουργός, εγώ είμαι απλώς μια ηλικιωμένη κυρία», δηλώνει γεμάτη μετριοπάθεια η γιαγιά blogger.
Στο διαδικτυακό της σπίτι έχει δεχτεί περισσότερες από 357.000 επισκέψεις. Εφημερίδες όπως η «Εl Ρais», η «Repubblica», η «Guardian» και η «Corriere della Sera» έχουν αφιερώσει χιλιάδες λέξεις στο πρόσωπό της, ενώ βίντεο με ομιλίες της έχουν κάνει την εμφάνισή τους στον ιστοχώρο του ΥouΤube.

Η πρώτη της καταχώριση

«Το όνομά μου είναι Αμέλια και γεννήθηκα στις 23/12/1911. Σήμερα είναι τα γενέθλιά μου και ο εγγονός μου, ο οποίος είναι πολύ τσιγκούνης, μου έδωσε αυτό το ιστολόγιο». Αυτή ήταν η πρώτη καταχώριση της υπερήλικης Ισπανίδας. Η δημιουργία ενός blog δεν απαιτεί χρήματα και ως εκ τούτου, ο «τσιγκούνης εγγονός» πράγματι δεν χρειάστηκε να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη, βοηθάει ωστόσο σημαντικά την Αμέλια και πληκτρολογεί όλα όσα αυτή του υπαγορεύει.

Αποφθέγματα της Αμέλια

«Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να εξασκείς τον εγκέφαλό σου».

«Συνήθιζα να ντρέπομαι να λέω πράγματα, αλλά τώρα που γέρασα είμαι πολύ πιο ντόμπρα».

«Οι μεγάλης ηλικίας άνθρωποι πρέπει να ξυπνήσουν λίγο».

«Τη ζωή πρέπει να τη ζεις. Μην παίρνετε χάπια και μην αποκοιμάστε στην πολυθρόνα».

«Προσεχώς θα πεθάνω. Το μόνο που φοβάμαι είναι μη χάσω στο μεταξύ τα λογικά μου».



Η Αμέλια σήμερα διαβάζει ψηφιακές εφημερίδες και ενημερώνεται on line για τις τελευταίες ιατρικές και επιστημονικές εξελίξεις.

Μέσα από τις σελίδες του διαδικτυακού της ημερολογίου τα έχει βάλει πρώτα και καλύτερα με τα γηροκομεία.

Πιο συγκεκριμένα, καταγγέλλει πως τα εν λόγω ιδρύματα ταϊζουν φάρμακα τους τροφίμους τους έτσι ώστε αυτοί να «ζουν» τις τελευταίες τους ημέρες παίρνοντας έναν υπνάκο μπροστά στην τηλεόραση.

«Το Ιντερνετ έδωσε μια νέα πνοή στη ζωή μου, αλλά δεν βλέπω κανένα γηροκομείο να προσφέρει στους τροφίμους του πρόσβαση στο Διαδίκτυο», δηλώνει στη βρετανική εφημερίδα «Guardian».

«Ενημερώνω όλα τα γεροντάκια και όλους όσοι νομίζουν πως δεν είμαι στα καλά μου πως κάνω chat στο Ιντερνετ και τα περνάω υπέροχα».

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

Λόγω της ημέεερααας...



"Το τραπέζι της Καθαρής Δευτέρας", η ελαιογραφία που φιλοτέχνησε ο Σπύρος Βασιλείου το 1950, είναι η πρώτη ολοκληρωμένη εικαστική αναφορά στη γιορτινή ημέρα και στα έθιμά της. Είναι ένας πίνακας που εμπεριέχει νεκρή φύση, ηθογραφία και τοπίο κι επισημαίνει τα βασικά χαρακτηριστικά, που συναντά ο θεατής σ' ολόκληρη τη ζωγραφική διαδρομή του καλλιτέχνη. Σ' αυτό το έργο γίνεται ξεκάθαρη η αγάπη του "μπάρμπα Σπύρου" για το έντονο ενιαίο χρώμα, η συναισθηματική προσέγγιση του θέματος και η "χρονογράφηση" της βιωμένης καθημερινότητας, η επιμονή του στις μικρές, συχνά αόρατες λεπτομέρειες, η έγνοια του για την Αθήνα που αλλάζει...
Η σύνθεση είναι πυκνή, σχεδόν βαρυφορτωμένη... γεμάτη καμπύλες, κυκλικά κι ελλειπτικά σχήματα. Σε πρώτο επίπεδο, το ψάθινο καπέλο σηματοδοτεί το πέρασμα στην Άνοιξη, στην αλλαγή του καιρού και της διάθεσης. Το ξύλινο μπαστούνι παρατημένο... ποιός το χρειάζεται μια τέτοια μέρα? Ο πολύχρωμος χαρταετός, ακουμπισμένος στο δάπεδο, δεν είναι ακόμα έτοιμος για πέταγμα... ένας άλλος πάλι, φαίνεται πως τερμάτισε άδοξα το ταξίδι του στα ηλεκτροφόρα σύρματα. Στο σιδερένιο τραπεζάκι καφενείου (... μετέπειτα εμβληματικό μοτίβο της θεματολογίας του Βασιλείου) αραδιασμένα κυκλικά, τα πιάτα με τα παραδοσιακά εδέσματα της ημέρας... ο χαλβάς, οι ελιές, η λαγάνα, τα φρέσκα κρεμμυδάκια, ο ταραμάς (... η εμμονή στις αόρατες λεπτομέρειες, που λέγαμε), τα λαχανικά, η ρετσίνα... ένα τραπέζι λιτό, αλλά με όλα τα καλά !!!
Ανθρώπινη παρουσία στον πίνακα δεν υπάρχει, υπονοείται όμως η ξέγνοιαστη οικογενειακή ατμόσφαιρα και η "σύνδεση" των ηλικιών... πίσω απ' το ψάθινο καπέλο και το μπαστούνι, διακρίνεται ένα παιδικό σκαρίφημα στον χαμηλό τοίχο και πάνω, ένας χάρτινος ανεμόμυλος... ο κύκλος της ζωής.
Σε δεύτερο επίπεδο, η ήδη πυκνοδομημένη Αθήνα, ο καθαρός -ακόμα- ουρανός της κι ο Υμηττός της, απεικονίζονται κατά το συνήθη τρόπο των παρελθουσών δεκαετιών. Στο βάθος (...και κατά βάθος) οι λεπτομέρειες απαλείφονται κι όλα μοιάζουν ακίνητα κι απαράλλακτα με το σήμερα. Καλή Σαρακοστή !